Van 1922 tot 1933 was de gevangenis van Oudenaarde een arresthuis. In 1936 werd de gevangenis heropend en sindsdien doet zij weer dienst als strafhuis, hoofdzakelijk voor langgestraften.

Geschiedenis

De gevangenis van Oudenaarde dateert van 1919 en is een van de laatste gevangenissen die volgens het Ducpétiauxmodel (stervorm) werd gebouwd. De gevangenis was een arresthuis voor beklaagden in voorlopige hechtenis of voorarrest tot zij in 1933 werd gesloten omwille van bezuinigingsredenen. Na de sluiting van de centrale gevangenis van Gent werd zij in 1936 opnieuw geopend als strafhuis.

Regime

Van 1922 tot 1933 was de gevangenis van Oudenaarde een arresthuis. In 1936 werd de gevangenis heropend en zij is sindsdien een strafhuis, hoofdzakelijk voor mannelijke langgestraften. De gedetineerden verblijven op cel, maar kunnen wel aan gemeenschappelijke activiteiten deelnemen. Zoals in zoveel strafhuizen verblijven in Oudenaarde ook beklaagden (begin 2012 waren dat er een 30-tal). De beklaagden leven gescheiden van de veroordeelden, maar ook zij kunnen aan de gemeenschappelijke activiteiten deelnemen.

Infrastructuur

De inrichting biedt plaats aan 132 gedetineerden. Zij is gebouwd in stervorm volgens het Ducpétiauxmodel en telt drie verdiepingen die telkens uit twee afgesloten secties bestaan. Op ieder niveau bevindt zich een centrum met zicht op de twee secties.

Werkplaatsen

Gedetineerden kunnen werken binnen de huishoudelijke of onderhoudsdiensten van de gevangenis. In de kleermakerij maken zo’n 15 gedetineerden broeken, vesten en hemden voor de Belgische gedetineerden en werkkledij voor het bewakend en technisch personeel. Daarnaast werken een 30-tal gedetineerden voor externe bedrijven.