Vooral het feit dat hij het woord ‘vergeten’ hanteerde heeft geleid tot commotie over de visie van de minister, wat hij ten zeerste betreurt.
Natuurlijk is het niet de bedoeling om dit pijnlijke hoofdstuk uit onze geschiedenis weg te wissen en op die manier het verleden selectief en dus subjectief te lezen.
Er kan dus geen sprake zijn van revisionisme of gemis aan respect voor de slachtoffers van de tweede wereldoorlog, laat staan van een ongezond en antidemocratisch politiek klimaat in Vlaanderen, zoals sommigen nu stellen.
Integendeel: indien het parlement hierover een debat voert, pleit Stefaan De Clerck ervoor dit sereen en transparant te doen, zodat dit verleden precies en objectief in beeld komt. Zelfs de meest pijnlijke bladzijden uit de geschiedenis mogen geen voorwerp van taboe zijn en moeten dus besproken kunnen worden.
Na meer dan zestig jaar moet het vermogen aanwezig zijn om de volle waarheid te blijven erkennen, maar tegelijk ook om aan verzoening te werken bijvoorbeeld naar de opvolgende generaties van de gestraften.
Nu het internationale strafrecht de onverjaarbaarheid van misdaden tegen de mensheid als principe aanneemt, kan het nooit de bedoeling zijn deze feiten te vergeten of te minimaliseren; wel moeten we er toe in staat zijn dit verleden zijn juiste plaats te geven en er op een redelijke wijze mee om te gaan.